Ziekenhuis
(...in opbouw...)
Voor geschiedenis ervaringen ziekenhuis, zie binnenkort hier (nu nog geen inhoud!)
Het betreffende ziekenhuis is het Slotervaart ziekenhuis te Amsterdam.
Dit ziekenhuis is sinds een jaar of twee en tot op heden het enige ziekenhuis in Nederland in particuliere handen.
(Saillant detail: voordat de huidige eigenaar het ziekenhuis kocht, heeft Cordaan verregaande onderhandelingen gevoerd met als doel, samen met twee woningcorporaties, eigenaar te worden van dit ziekenhuis.)
Vader was een paar jaar geleden in dit ziekenhuis slechts bekend door een incidenteel bezoek aan een oogarts. Vanwege urinewegproblematiek kwam hij al jarenlang incidenteel bij een uroloog in een ander ziekenhuis.
Dat alles veranderde toen ik eenmaal mantelzorgster was en op dringend advies van een casemanager van de toenmalige thuiszorg een afspraak maakte voor een "dagbehandeling" op de poli geriatrie van het Slotervaart Ziekenhuis. Vanaf toen zat mijn vader "in de molen". Ik heb daar nooit problemen mee gehad, in tegendeel. De toenmalige huisarts deed weinig tot niets en ik vond het wel zo prettig en veilig dat geriater Jos v. C. nu als spil inzake alle artsenij fungeerde.
Ik leerde snel en ook veel van hem, kon voor vragen altijd bij hem terecht en had groot vertrouwen in hem. Dat veranderde in juni dit jaar. Vader was toen opgenomen op de afdeling geriatrie en ik wilde absoluut niet dat hij weer terug ging naar het verpleeghuis aan de overkant. Daar was een dusdanig conflict ontstaan dat al vader's belangen ernstig in het geding kwamen. Ik wilde hem zelf gaan verzorgen, bij mij thuis, met hulp van thuiszorgers. Een informatief gesprek hierover met de transferverpleegkundige werd tegengehouden, was volgens dr. v. C. nog niet aan de orde, want er was nog helemaal geen sprake van ontslag uit het ziekenhuis . Mij werd beloofd dat er geen stiekeme afspraken met het verpleeghuis gemaakt zouden worden om vader terug te brengen. Hetgeen toch gebeurde, letterlijk via de achterdeur en notabene op het moment dat ik een afspraak had met de artsen, waaronder Jos v. C.., om te praten over vader's toestand en hoe het nu verder moest... Bij vader heeft dit een fiks trauma veroorzaakt, maar hij is, in dit geval gelukkig, gezegend met een steeds verder verslechterend korte-termijn-geheugen... Het trauma wat ík hierdoor opliep is met geen woorden te beschrijven en zal me mijn leven lang bijblijven.
Wordt uitgebreid vervolgd... - met foto's etc.
